Back in Holland!

Hey lieve mensen,

Nu dan toch echt terug in Holland. Het was allemaal spannend of ik wel of niet kon terug komen maar na een vlotte terugreis ben ik dan toch weer aangekomen in het mooie Genemuiden!

Onze reis richting het vliegveld is niet zo verlopen zoals ik in eerste instantie had gemaild. We zouden woensdag 19 april om 05.30 richting Kathmandu. Later besloten we eerder te gaan, 04.00. Na afscheid nemen van mn bijlesmeisje en onze vriendin Apsara en haar familie kregen we telefoon van Fianne en Jan-Jaap. De curfew (het niet in en uit mogen in Kathmandu) zou 's nachts om 02.00 al in gaan, 04.00 weggaan zou dus geen zin hebben. Toen stonden we voor de keuze: gelijk vertrekken of morgen afwachten? Gelijk vertrekken was in eerste instantie ons plan. De mensen uit het dorp begonnen een taxi te regelen en Femke en ik liepen naar boven om advies in het klooster te vragen. Na een uur gepraat en geregel besloten we toch niet weg te gaan. het was toch te gevaarlijk om 's avonds die kant op te gaan: het was donker en niemand zag dat de taxi toeristen vervoerde.

De hele woensdag was verder geen optie en ook donderdag was het geen optie omdat ze een grote demonstratie voorspelden. Vrijdag was dus onze enige en laatste optie; ook spannend want lukte dat neit zouden we onze vlucht moesten cancellen. We zijn dus aan het regelen gegaan; wat doen we? Als er curfew is zouden we met een ambulance of politieauto richting Kathmandu; dat stond vast. Als er geen curfew was zou een taxi ons brengen; ook dit stond vast.

Vrijdagochtend om 06.00 ging de wekker om te checken of er curfew is ja of nee. Dat was er nog niet maar die ging om 09.00 in. Toch waren alle taxi's bang en niemand wou ons rijden, ook niet met wie we afgesproken hadden (typisch Nepal dus). De ambulance kwam er gelukkig aan. Mijn koffer stond er al in en het afscheid nemen was begonnen. Opeens werd mn koffer eruit gehaald en reed de ambulance weg: zonder reden! Daar sta je dan...

Sangpo is gelijk naar het dorp gelopen en heeft van alles proberen te regelen. Hij kwam terug met de math teacher en samen hebben ze heel wat telefoontjes gepleegd. En ja hoor: we konden weg. Het was gevaarlijk en het was een risico maar de taxi zou terug gaan als het niet veilig meer was. Op het laatste moment werden er nog even papiertjes geplakt op onze auto met daarop: emerency for toerist en daar gingen we: de taxichauffeur, Femke, Sangpo en ik.

Onderweg kwamen we een uitgebrande auto, autobanden, glas enz... tegen. Ook stuiten we op een demonstratie maar gelukkig mochten we er zonder problemen langs... We werden in Kathmandu gedropt bij zo'n 100 tot 200 militairen. Daar sta je dan, 2 Hollandse meiden met gigantisch veel bagage. We voelden ons kleine meisjes, was beangstigend. We waren namelijk op de hoofdweg waar normaal gesproken 1000den mensen rondlopen en rijden maar nu was het dooooodstil. Zo raar, zo eng...
Na een poosje moesten we in een truck met militairen die ons dropten bij de fruit markt waar ze een grote demonstratie verwachte. Je snapt dus dat er heel wat politie en militairen stonden. Daar hebben we nog een half uurtje gewacht en vervolgens kwam de toerist police ons oppikken en bracht ons naar het vliegveld. Daar eenmaal aangekomen zagen we Jan-Jaap en Fianne ook veilig en wel met alle bagage.

Het was dus een spannende reis naar het vliegveld toe. Eenmaal daar (rond 11.30) moesten we wachten tot 19.00. De vluchten verliepen allemaal prima. We vlogen 5 uur richting Bahrain, daar moesten we 4 uur wachten en 7 uur vliegen richting Londen. In Londen moesten we een vliegticket regelen die al ging binnen 2 uur. We moesten dus snel snel snel onze ouders bellen maar helaas was het allemaal te kort en toen we eenmaal op Schiphol aankwamen stond daar alleen Femke's familie. Maar gelukkig kwamen nog geen 10 min later mn paps, mams, ome Frits en Yasmin me oppikken om naar huis te gaan.

Eenmaal thuis een gezellige boel met slingers, balonnen, taart en heel veel lieve mensen die me welkom thuis wouden heten met een bloemetje of een kleinigheidje: SUPERRR.

Nu weer thuis, heerlijk maar ook erg vreemd. Sta nog tussen 2 werelden in en voelt allemaal nog erg raar; vertrouwd maar toch vreemd. Ik was erg in de war en moest vaak huilen. Ik ben dit niet van mezelf gewend en vond het dus ook vreselijk. Nepal voelde als een droom. Het bekijken van de foto's helpt me wel, dan krijg ik het gevoel een beetje terug. Ik had nooit verwacht dat ik zo in de war zou zijn. Alles voelde zo gewoon, zo vertrouwd maar toch ook weer zo vreemd..
Ik zou wel even om het hoekje van het klooster willen kijken, om te zien dat het goed gaat en om het gevoel terug te krijgen dat ik toch echt 3 maanden alleen in Nepal heb gezeten...

Het was een geweldige reis, ik heb mijn droom laten uitkomen en niemand neemt me dit meer af! Ik kan terug kijken op een geweldige tijd, in een land vol tegenstrijdigheden waar ik mezelf wel eens ben tegen gekomen maar het altijd heb gered!

Op deze manier wil ik ALLE mensen bedanken die met me hebben meegeleefd, met veel plezier mn verhalen hebben gelezen, me voorzien hebben van kaartjes en cadeautjes in Nepal maar ook voor mijn welkomsparty. Ik heb jullie met veel plezier op de hoogte gehouden en zou jullie ook met plezier de foto's laten zien!

For the last time: heel veel liefs, Anita