Ahhh huilende Sangitha

Hey hallo, daar ben ik weer!

Nog 17dagen.... jaja, het aftellen is nou echt begonnen.

Gisteren vertelde ik een van mn bijles meisjes (Sangitha, de jongste) dat ik over precies 18 dagen terug naar Nederland ga. Ze keek me aan en kreeg tranen in haar ogen. Toen ik haar vervolgens een dikke knuffel gaf kwamen de tranen echt... Zo schattig, moet toegeven dat ik er zelf bijna achteraan ging.
Een vriend van me vroeg of ik zin had om weer terug naar Nederland te gaan en ik zei: "Jaaa want ik heb onwijs veel zin om iedereen weer te spreken en te zien maar aan de andere kant ga ik hier ook weer zoveel dingetjes missen". Het afscheid hier gaat vast ook zwaar worden maar ik heb 1 troost en dat is dat er in Nederland veel lieve mensen me staan op te wachten.

Ik lees net dat woensdag misschien alle telefoon en internet verbindingen eraf gaan voor een lange tijd. De maoisten zijn weer bezig en gaan vrijdag staken. De regering wil nu alle lijnen dicht gooien begrijp ik. Dat echt balen, geen contact, erger kan het niet. Vooral op het moment heb ik erg veel behoefte aan contact met het thuisfront zoals ik al eerder aan gaf.

Gisteravond was ik op mn kamer armbandjes aan het maken voor kinderen in het dorp van mn gekregen scoebidoe touwtjes en er kwam een lama op onze kamer die dat ook wel zag zitten. Ik leerde hem hoe je het moet maken en vervolgens had hij 2 superrr moeilijke dingetjes die ik nog steeds niet snap haha. Hij was echt goed! We hebben wel een uurtje zitten friemelen met de touwtjes, erg gezellig.

Vandaag zijn Loes en Femke samen naar een soort gehandicaptenzorgcentrum ofzoiets. Ik had niet zoveel zin om mee te gaan en heb dus Femke's lessen overgenomen en lekker lesgegeven vandaag. Ik heb science, english grammar en gewoon english gegeven. Was allemaal weer erg leuk, ik kan ook steeds meer Nepalese woordjes, echt lachen moeten die kids dan. De sfeer is echt onwijs ontspannend en ze zijn er al gewend dat ik begin met een spelletje. Mijn spelletjes raken alleen een beetje op....

Ik ga straks mijn oranje shirtje met sjaaltje weggeven. Ja ik had beloofd hem mee te nemen maar in Nederland heb ik hem nooooit meer aan en hier wordt ie zeker nog 10 jaar gedragen! Ik kan Monita er erg blij mee maken. Het heeft dus een goeie bestemming.

Wij zijn trouwens begonnen schurft aan te pakken in het klooster, nou ja Femke en Loes haha. Ik waag me er niet aan, veeeels te besmettelijk haha. Alle besmette kinderen worden elke avond gewassen en ingesmeerd en ze moeten elke dag schone kleren aan dus de wasmachine draait volop (als er electriciteit is tenminste). Ik moet zeggen dat ik al meer medicijnen heb gebruikt voor de lama's dan voor mezelf haha. Ze komen ook steeds vaker langs met dingetjes, op zich wel goed want dan kunnen we het gelijk aanpakken.

Trouwens nog lachen, Femke en ik staan in een schoolfoldertje van de school waar we eerst hebben stage gelopen. Klein foldertje met paar foto's waaronder eentje van mij en eentje van Femke. Ik probeer er nog even 1 te bemachtingen voor in mn album :-)!

Oke, genoeg voor vandaag, ik moet nog wat persoonlijke mailtjes in de ronde doen en mn kak truitje nog lozen haha.

Heel veel liefs, van mij